AĞLADILAR ŞAH HÜSEYİN’E

Ali Fatima’nın nazlı çiçeği Yolundu gülzardan güller ağladı Dedesi Muhammed’in gözbebeği Şah Hüseyin’im diyen diller ağladı

Ölüm döşeğinde çağ’rıp yanına Muaviye dedi Yezid oğluna: “Hasan’ı ben yedim Hüseyin sana” Duyan işiten kullar ağladı O Yezid ki Şam’a halife oldu Medine valisine buyruk saldı Şah Hüseyin’ı biata zorladı Bu zulmü gören gözler ağladı Göçedip bir sure Mekke’de kaldı Ali ailesi kedere daldı Küfeliler gel diye haber saldı Ona mektup yazan eller ağladı Duydu ki Amr ibn ül-As geliyor Bilenmiş bir kılıç, ölüm geliyor Şah Hüseyin orayı terkediyor Arkasından Mekkeliler ağladı      

 

 

 

İsmail Kaygusuz   

 

Akrabalar çocuklar ve kadınlar

Yanlarında elli dört savaşçı var

Küfe’ye doğru çekmişler katar

Eğlendiği konaklar yollar ağladı

 

Küfe yolunun tam ortasındaydı

Müslim’in katlinin haberin aldı

Üzüldü sızlandı, yoldan kalmadı

Ayağı altında çöller ağladı

 

Hür  bin askerle peşinde idi

Dört bin Kerbela’da onu bekledi

Fırat’a ulaşması engellendi

Bağrı yanan kız gelinler ağladı

 

Dönek Küfeliler utanmadılar

Yezid’in ordusunda yer aldılar

Sözde Ali Şiası müslümandılar

Ali’yi candan sevenler ağladı

 

Celal Abbas o ne yiğit eridi

Aldı kırbaları suya yürüdü

Kestiler kolların’ yine durmadı

Kırbadan dökülen sular ağladı

 

Savaşan güçler genelde eşittir

İnsanlık tarihi hiç görmemiştir

Beş bin zalim yetmiş mazlum ne iştir

Tarihteki tüm dengeler ağladı

 

İmam Al’ Asgar’ı havada tuttu

Ona İbn-i Sad’dan su talep etti

Zalim su yerine bir ok göndertti

Masumun boğaz’na, yaylar ağladı

 

Eli silah tutanlar şehit oldu

Hüseyin tek, asker içine daldı

Mübarek bedeni çok yara aldı

Düştü toprağa yerler ağladı

 

Şimr lain geldi oturdu göğsüne

Kesti kafasını aldı eline

Onlar nasıl İslamız der kendine

Peygamberini sevenler ağladı

 

Derviş Baba lanet ehl-i Yezid’e

Bizim tevellamız ol Ehl-i Beyt’e

Tam yetmiş üç şehit, o susuz çölde

Aşura gününde tarih ağladı

 

Ismail Kaygusuz

 

30/01/2006, Londra